Werken met abstractie helpt je om unieke kunstwerken te creëren.
Een beeld kan iets laten zien, waar we met woorden niet zo gemakkelijk bij kunnen.
Het geven van kunstzinnige tips vraagt diep inzicht in de beeldelementen.
Het themaom is je ‘zelfportret’ in de ruimste zin van het woord.
Een aantal keren per jaar wordt de nieuwsbrief van Vrije Academie ’t Pad verstuurd.
Werken met abstractie helpt je om unieke kunstwerken te creëren.
Een beeld kan iets laten zien, waar we met woorden niet zo gemakkelijk bij kunnen.
Het geven van kunstzinnige tips vraagt diep inzicht in de beeldelementen.
Het themaom is je ‘zelfportret’ in de ruimste zin van het woord.
Een aantal keren per jaar wordt de nieuwsbrief van Vrije Academie ’t Pad verstuurd.
Verslag door Annemieke en Monique, PSW-4:
Donderdag 23 april vertrekken we in een auto volgeladen met spullen, materialen, werkstukken, flap-over, laptops met PowerPoint presentatie, inspirerende boeken, richting Vremde onder de rook van Antwerpen. We arriveren in herkenbaar landschap met bloeiende fruitbomen, het lijkt Kesteren wel ;-), en maken grapjes over appelbomen die niet moeten proberen een perenboom te zijn. Het Bootcamp wordt gehouden in een bezinningshuis, een plek waar de tijd vijftig jaar stil lijkt te hebben gestaan, heel rustgevend!
We hebben een workshop voorbereid voor therapeuten die waarschijnlijk meer van ACT weten dan wij, maar in elk geval minder over beeldend werken. We laten van alles voorbij komen; het kunstzinnig proces, de beeldelementen, hoofd-hart-handen, verschillende materialen, verschillende manieren van counselen, en dat allemaal gekoppeld aan ACT! Best ambitieus, maar we hebben er vertrouwen in.
Vrijdagochtend arriveren de acht deelnemers, van heel verschillende achtergronden. Twee diëtisten die mensen met eetstoornissen begeleiden, een relatietherapeut, iemand die met vluchtelingen werkt, mensen die in de verslavingszorg werken of met autisme. Een aantal blijkt te denken dat we met metaforen gaan werken, het beeldend werken is echt een verrassing!
We duiken er meteen in, iets vertellen over jezelf aan de hand van twee kunstkaarten, een probleem in beeld brengen, met de handen in de vingerverf, verdiepen met oliepastel, met Oost-Indische inkt in elkaars beeld werken (heftig!), tussendoor steeds twee aan twee counselen en tenslotte al de opgedane ervaringen en inzichten verwerken in een Waarde-wezen. Dat roept hier en daar natuurlijk wat weerstanden op, maar iedereen gaat er echt mee aan de gang. Er ontstaan prachtige werkstukken, er wordt geïnspireerd gewerkt en men is verrast over de krachtige beelden. Het weer is heerlijk en we sluiten af in de tuin, waar de werkstukken afzonderlijk worden geëxposeerd en toegelicht door de deelnemers en waar iedereen elkaar nog een kwaliteit meegeeft. De deelnemers zijn erg enthousiast en geraakt, wij hebben een geweldige en inspirerende dag gehad. Dit smaakt naar meer!
Plonie werkt ‘in de bajes’. Een reflectie op haar beeldend werk daar.
Ruud zegt dat hij mij wel wil helpen, als cliënt, bij de oefensessies. Ruud is groot, sterk, stoer. Zijn lichaam is van boven tot onder bedekt met tatoeages. Hij vindt iets is goed of fout, zwart of wit. Winnen is zijn motto. Hij legt zichzelf en de omgeving hoge eisen op. Kan geen nee verdragen. Hij is constant alert en zorgt dat hij alles goed kan overzien. Hij gedraagt zich als leider en laat niet met zich spotten. Ruud zit in de gevangenis, voor moord. Op zijn vader. Ruud krijgt opdrachten van mij.
Tekenopdrachten. Grote handen houden een kleurpotlood vast. Geconcentreerd, in stilte, werkt hij aan de verschillende beelden. Laat zich verrassen door de opdrachten die hij krijgt. Hij vraagt of het goed is wat hij doet. Legt zijn handen desgevraagd op zijn tekening. Ruud heeft er minder moeite mee om het te doen, dan ik om het aan hem te vragen. Langzaam maar zeker laat hij iets van zijn controle los. We groeien beiden in dit proces. Ik laat hem contact maken met het beeld, met zijn lichaam. Vraag hem te voelen wat er te voelen valt. Ruud ‘voelt’ en beweegt mee. Hij kan benoemen waar de spanning in zijn lijf zit. Hij doet trouw de oefeningen om te gronden, tijdens de sessies, maar ook in zijn cel. En hij merkt dat het hem helpt. Hij daagt zichzelf steeds meer uit, in het beeldend werken en daarbuiten. En dit is belangrijk voor hem. Hij wordt flexibeler in zijn doen en laten, kan situaties meer accepteren, zonder ze naar zijn hand te willen zetten.
Ruud vertelt trots dat hij na een heftig incident op de afdeling, een werkzame actie in kon zetten. Hij bleef in contact met zichzelf en zijn omgeving. Een grote winst!
En zo bewegen we flexibel door de hexaflex.
Elke sessie aan de hand van een beeldende opdracht, die we samen dichtbij en op afstand bekijken, draaien, waarover ik vragen stel en waarmee hij contact maakt.
In het beeld leert hij nuanceren, kleur aanbrengen. En hij kan dit vertalen naar zijn dagelijks leven.
Eén keer wordt hij echt boos, op zichzelf. En noemt het beeld wat hij gemaakt heeft een ‘kuttekening’ omdat het hem laat zien dat hij niet perfect is. Confronterend voor hem.
En toch komt hij elke keer terug. Met positieve ervaringen.
Als ik hem na acht sessies vraag of hij in een zin kan benoemen wat de sessie hem hebben opgeleverd, heeft hij daar maar een woord voor nodig: “BALANS!”