Hier en nu of in het verleden leven, beide klinkt wel aantrekkelijk, toch? En hoe kunnen we ze van elkaar onderscheiden, en er voor zorgen dat we die inflexibele vorm ons dagelijks leven niet laat overheersen? Is therapie niet juist het zwelgen in wat het verleden is? Het verleden kunnen we toch niet veranderen?

Dit is een belangrijk onderdeel van de Acceptatie en Commitment Therapie Hexaflex. Maar wat betekenen die inflexibele en flexibele vorm nu eigenlijk?

Het gaat hier om de manier waarop we omgaan met ons verleden en de manier waarop we ons verhouden tot de dingen die zich nu afspelen. Doen we dat in flexibele vorm, of zitten we vast in onze ideeën van het verleden, waardoor we inflexibel handelen?

Piekeren over je verleden, met spijt, in melancholie of in sentiment…. je wordt er meestal niet echt gelukkig van. Maar ook je zorgen maken over een ongewisse toekomst maakt een mens niet blij. En bovenal…. je bent niet waar je bent, namelijk in het nu!

Hier en nu….. ongeacht wat zich voordoet. Dat is waar en wanneer je leeft…..iets anders bestaat er eigenlijk niet. We leven in één langgerekt nu waarin de tijd aan ons voorbij trekt.

Mindful….In contact met de buitenwereld en aangesloten met de mens die voor je staat. Ook voelen hoe je binnenwereld hier op reageert en dit serieus nemen. Binnen en buiten transparant in contact laten zijn met elkaar.

Dat is makkelijk als het leven je toelacht maar moeilijker in verdrietiger tijden. Als westerse samenleving lijken we het dragen van lijden verleerd te hebben. We vermijden liever verdrietige gevoelens en zijn er goed in geworden dit via allerlei wegen weg te strijken. Op den duur levert er van weg gaan alleen maar meer lijden op.

In ACT werkvormen leren we de cliënt bij het lijden zelf te blijven. Het pure lijden is nu eenmaal ook het leven. Het versterkt je zelfvertrouwen, je komt dichter bij wie je wezenlijk bent.